FilmKultura

„Na chwilę, na zawsze” – polski romans o ciemnej stronie sławy (recenzja)

Film jest złotym środkiem pomiędzy poważnym dramatem, a prostą komedią romantyczną. Autorom udało się stworzyć romans, który nie jest śmieszny, ani wulgarny. Oryginalna fabuła dotyczy problemu wczesnego wejścia w niedostępny dla większości świat show-biznesu. Obraz wzrusza pokazując jak niepowstrzymaną siłą jest miłość dwóch osób.

Jak trudno jest stworzyć dobry romans, tak trudno znaleźć go w polskiej kinematografii bez podpisu „komedia romantyczna”. Z tego też powodu wiele oczekiwałem po reżyserze Piotrze Trzaskalskim, który filmem „Mój rower” udowodnił, że nie chce poruszać oklepanych problemów. Bazował on na scenariuszu Mirelli Zaradkiewicz oraz… Pawła Domagały, który poza główną rolą, debiutuje w roli współscenarzysty. Przy jego boku stanęła Martyna Byczkowska, która zyskała większy rozgłos dzięki występom w serialach „Skazana” czy „W głębi lasu” (ekranizacja thrillera Harlana Cobena). Poza tym warto wymienić Olafa Lubaszenkę („Chłopaki nie płaczą”), Ireneusza Czopa („Wołyń”, „Chyłka”) czy gościnny występ Kingi Preis („Stulecie Winnych”).  

Film opowiada o młodej piosenkarce Poli (Martyna Byczkowska), która szybko zyskuje sławę i pieniądze. Po jednym ze swoich koncertów pijana doprowadza do poważnego wypadku samochodowego, co zagraża jej dobrze rozwijającej się karierze. W tej sytuacji jej ojciec-menadżer (Ireneusz Czop), chcąc ratować wizerunek córki, pokazowo umieszcza ją w ośrodku leczenia uzależnień. W nim Pola dalej ucieka w alkohol i czeka aż znowu powróci na scenę. Wszystko zmienia się, gdy poznaje swojego instruktora Borysa (Paweł Domagała). Mężczyzna podobnie jak ona wczesną sławę przypłacił alkoholizmem. Relacja z nim pozwala odkryć Poli własną niezależność od sławy, prawdziwą przyjaźń oraz miłość. Oboje zakochują się w sobie, jednak na drodze ich szczęścia stoi ukrywana przez Borysa tajemnica.

Na zdjęciu Ireneusz Czop i Martyna Byczkowska
Na zdjęciu Ireneusz Czop i Martyna Byczkowska / źródło: https://www.filmweb.pl/film/Na+chwil%C4%99%2C+na+zawsze-2022-863034/photos/1007416

„Na chwilę, na zawsze” to refleksja nad ukrytą przed publicznością ciemną stroną popularności. Na koncercie tłumy wykrzykują imię Poli, podczas gdy ona w samotności musi solidnie się upić, aby wyjść na scenę. Reżyser zestawia kreowaną na rzecz tłumu fikcję z gorzką rzeczywistością, w której główna bohaterka używkami próbuje zapełnić wewnętrzną pustkę, samotność i niezrozumienie bliskich. Błędne koło przerywa spowodowany przez nią wypadek i zmiana jej celebryckiego świata na ośrodek uzależnień. Oderwana od apodyktycznego ojca-menadżera oraz pędu życia gwiazdy, dzięki pomocy Borysa odkrywa, że nie musi być niewolnikiem własnej kariery i sama może decydować o swoim życiu. W ten sposób obserwujemy rodzące się pomiędzy głównymi bohaterami uczucie i stopniowe nabieranie przez film cech romansu. Bliskość ta powoduje, że Pola powoli poznaje historię Borysa. Zmaga się on z tragiczną przeszłością, w której przez alkohol i sławę utracił coś znacznie cenniejszego niż karierę. Największym zagrożeniem dla ich uczucia okazuje się jednak teraźniejszość i tajemnica mężczyzny. Jej wątek popycha film do samego końca i staję się sprawdzianem siły uczucia obojga zakochanych.  

Obraz Trzaskalskiego spełnił moje oczekiwania. Zobaczyłem lekki dramat z oryginalną problematyką oraz przedstawioną z wyczuciem historię miłosną. Ze wszystkich ról najbardziej trzeba wyróżnić Martynę Byczkowską oraz Pawła Domagałę. Aktorka poradziła sobie z wachlarzem emocji grając przytłoczoną show-biznesem piosenkarkę, zwątpioną i załamaną alkoholiczkę aż po zakochaną do końca partnerkę. Domagałę warto wyróżnić za wiarygodną grę instruktora po przejściach. Z jednej strony pokazał on ludzkie słabości i bezsilność, z drugiej posiadane przez każdego z nas niezłomne pragnienie miłości. Udowodnił tym samym, że nie powinien ograniczać się tylko do grania w komediach romantycznych. Trzeba również przyznać, że wykorzystanie jego sentymentalnej muzyki idealnie podkreślało różne emocje bohaterów – od smutku po miłość. Wielki plus należy się także scenografom i operatorom, bo całość dopełniały piękne, artystyczne szerokie ujęcia. Zawahałem się tylko raz, gdy w mojej ocenie bohaterowie za szybko, nieco nienaturalnie, zbliżają się do siebie. W pełni jednak ich relacja bardziej przypominała miłość od pierwszego wejrzenia niż brazylijską telenowelę.

Na zdjęciu Martyna Byczkowska i Paweł Domagała
Na zdjęciu Martyna Byczkowska i Paweł Domagała / źródło: https://www.filmweb.pl/film/Na+chwil%C4%99%2C+na+zawsze-2022-863034/photos/1007418

„Na chwilę, na zawsze” jest ciekawą alternatywą dla polskich filmów o miłości. Trzaskalskiemu udało się uniknąć stworzenia popularnej w naszym kraju komedii romantycznej. Przedstawił on uczucie w sposób artystyczny, momentami naturalistyczny, ale na pewno nie śmieszny czy wulgarny. Nie jest to historia, która wielkimi literami wpisze się do narodowej kinematografii, ale na pewno jest wykonana z wyczuciem i przyjemnie się ją ogląda. Cieszę się, że mogłem zobaczyć coś nowego w polskim kinie – porządnie wykonany romans o oryginalnej problematyce. Jest to propozycja zarówno dla zakochanej pary, fanów muzyki Domagały, jak i znudzonych monotonią w polskich filmach.

Link do obrazka wyróżniającego: https://www.filmweb.pl/film/Na+chwil%C4%99%2C+na+zawsze-2022-863034/photos/1007420

Michał Szpakowicz

Student III roku Dziennikarstwa i komunikacji społecznej. Od urodzenia pasjonat sztuki, szczególnie filmowej. Zamiłowany w spacerach, poznawaniu nowych ludzi i... dinozaurach.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *