Kochanka Poniatowskiego, żona Piotra III i władczyni Imperium Rosyjskiego. Historia carycy Katarzyny II

Historia Katarzyny II jest barwna. Choć Polacy mają z nią skojarzenia negatywne, to okres jej panowania w Rosji był jednym z rozkwitów kraju. Kim była kobieta, która przyczyniła się do rozpadu Rzeczpospolitej Obojga Narodów?

Zofia Fryderyka Augusta, bo tak brzmiało jej początkowe imię przed przyjęciem chrztu prawosławnego, przyszła na świat 2 maja 1729 roku w Szczecinie. Jej ojcem był niemiecki arystokrata, książę Chrystian August von Anhalt-Zerbst, a matką księżniczka Joanna von Holstein-Gottorp. Dzieciństwo przyszłej carowej nie należało do najszczęśliwszych. Wychowywała się bez jakiejkolwiek troski i uwagi rodziców. Opiekę nad nią sprawowała głównie Elizabeth Cardel, francuska guwernantka. Jej rodzicielka cały czas wmawiała jej, że jest brzydka i bezczelna. Chciała się jak najszybciej pozbyć młodej Zofii. Pierwszym kandydatem na męża okazał się być wujek Zofii, Jerzy Ludwik, który był od niej sporo starszy, jednak dzięki wstąpieniu na tron Rosji Elżbiety Romanowej, udało się jej uniknąć tego małżeństwa. Joanna, matka Zofii, miała bardzo dobry kontakt z ówczesną władczynią. Korespondowały bardzo długo wymieniając się przeróżnymi podarkami m.in. Joanna wysłała portret Zofii do Rosji. Kiedy Elżbieta postanowiła wyznaczyć na swojego następcę Piotra Ulryka, to uznała że najlepszą żoną dla niego będzie Zofia. 

Od Zofii do Katarzyny II Wielkiej
Po przybyciu do Petersburga w 1745 roku, Zofia przeszła na prawosławie, zmieniła imię na Katarzyna oraz poślubiła Piotra. Już rok później po śmierci Elżbiety jej mąż przejął tron, a ona została carową. Pół roku później za sprawą Katarzyny doszło do potężnego buntu w wojsku, czego w efekcie było odsunięcie Piotra III od władzy. Na czele Imperium stanęła właśnie caryca. Piotr uznawany był za przywódcę słabego i nieporadnego. W roku 1762 został brutalnie zamordowany, chociaż jako oficjalną przyczynę zgonu uznano atak kolki hemoroidalnej. Mówi się, że zabójcą miał być oficer carskiej gwardii, Grigorij Orłow, który prywatnie był kochankiem Katarzyny. 

Powiązania z przyszłym królem polski
To nie jest tajemnicą, że  kochankiem carycy był także Stanisław August Poniatowski. Pierwszy raz spotkali się w czerwcu 1755 roku. Poznał ich ze sobą ambasador brytyjski, Charles Hanbury Williams, którego Stanisław był sekretarzem. Sama Katarzyna zwróciła uwagę na młodego Polaka i wypytywała o niego ambasadora. Poniatowskiemu również spodobała się młoda carowa, na tyle że napisał do niej list, na który następnego dnia otrzymał odpowiedź. Ich romans kwitł z każdym dniem. Kiedy Poniatowski musiał opuścić Petersburg i wrócić do domu, Katarzyna załatwiała mu ważne stanowiska , żeby jak najszybciej wrócił do stolicy. W nocy z 19 na 30 grudnia 1757 roku na świat przyszła ich wspólna córka, Anna Romanowa, która została uznana przez Piotra jako jego, mimo że doskonale zdawał sobie sprawę, że to nie on jest ojcem. Anna Romanowa zmarła po dwóch latach życia. Katarzyna starała się ingerować w politykę Polski na tyle, że po śmierci króla Augusta III, pomogła wejść na tron właśnie Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. 

Kochankowie carycy
Katarzyna II Wielka znana była z romansów. Nie tylko Grigorij Orłow lub Stanisław August Poniatowski. Pierwszym jej kochankiem miał być 26-letni szambelan, Sergiusz Sałtykow. Później do jej łoża zawitał również hrabia Grzegorz Potiomkin, który dostarczał jej kochanków. Polegało to na tym, że potencjalni wybrankowie byli testowani przez specjalną dwórkę. W swojej kolekcji Katarzyna nie miała tylko wysoko postawionych urzędników, generałów, książąt czy hrabiów. Do swojego łoża zapraszała również żołnierzy, często tych, którzy stali na warcie.

Podboje Imperium Rosyjskiego
Choć naród Polski wspomina źle rządy Katarzyny II, to dla Rosji był to bardzo dobry czas. Powiększyła państwo podczas wojen z Turcją m.in. o Krym. Skolonizowała Syberię i Azję Środkową m.in. Kamczatkę, Półwysep Czukocki, Alaskę, również zaopiekowała się wschodnią Gruzją. Kontrolowała Rzeczpospolitą Obojga Narodów i doprowadziła do rozbiorów oraz likwidacji państwa. Dzięki niej Rosja nie była tylko silnym państwem na wschodzie, ale potęgą na skale całej Europy, z którą musieli liczyć się sąsiedzi.

Koniec rządów
Katarzyna II Wielka rządziła Rosją przez 34 lata. Wokół jej śmierci powstało wiele mitów. 5 listopada 1796 roku Katarzyna wstała o szóstej nad ranem, po wyjściu do toalety dostała nagłego udaru, w wyniku czego upadła na podłogę. Trzy godziny później odnalazł ją szambelan, była sina na twarzy i oddychała z trudem. Podobno otworzyła na chwile oczy. Do łóżka próbowało ją zanieść sześciu mężczyzn, z powodu otyłości nie dali radę jej położyć na łóżko i ostatnie godziny życia spędziła na materacu na podłodze. 6 listopada 1796 roku o godzinie 12:45 w miejscowości Carskie Sioło, obok Petersburga, caryca rozstała się z życiem, przeżywszy sześćdziesiąt osiem lat. Odeszła wtedy jedna z wybitniejszych władczyń i z pewnością ciekawszych postaci historycznych.